روزگاری بود من عاشق بودم از غم جهان فارق بودم
خانه و جا و مکانی داشتم در خور خود آشیانی داشتم
با صفا باغم دل آن یار بود یار من آن مهربان دلدار بود
در کلامش صد شر وصد شور بود جان من از عشق او مسرور بود
گفته هایش دلنشین وگرم بود بازوانش خوابگاهی نرم بود
روی او نقش گل وآیینه بود قلب او قلبی بدون کینه بود
در کنارش روزگاری داشتم لوح پر نقش ونگاری داشتم
او به من می گفت ای افسانه ام ای یگانه اندرین کاشانه ام
چون تو دری من صدف پس آب چیست ترس تو از حمله ی سیلاب چیست
ناگهان بنیاد هستی شد خراب نقشه های من همه نقش برآب
آمد آن افسونگر پر آب ورنگ آمد آن رویا و آ ن رویای ننگ
کاخ زیبای مرا چون دود کرد اشکها از دیده ام چون رود کرد
قلب من در این کشاکش مرد مرد نقش آن افسانه را از یاد برد
من کنون افسانه ای دیگر شدم آتشی افسرده در مجمر شدم
من کنون جز جسم خاکی نیستم یک شبه اندر سیاهی نیستم
نیستم جز قطره خونی روی خاک جان من از عشق او گشتست پاک
بارالهی من ندانم کیستی هستی اندر این جهان یا نیستی
قطره ای دریای باکی یا که بیش می توانی شاد سازی قلب ریش
ذره ای نوری تو ماهی یا شهاب کهکشانی یا درخشان أفتاب
در کنار باغجه یک شاخ کل سرخی و شفافی یک جام مل
بر لبان کودکان کل خنده ای لحظه یأزادی یک بنده ای
دل شده جای تو یا تو خود دلی جاره مشکل توی یا مشکلی
شور عشقی درمیان عاشقان رمز و رازی در وجود عارفان
شبنمی بر روی کلبرک خیال یا امید أرزو های محال
هر جه هستی مایه أرامشی بر کلامم زینت و ارایشی
روزهای بی کسی یار منی دوستار قلب بیمار منی
بوی تو بوی بهاران می دهد جسم بی روح مرا جان می دهد
بس جه جای شک جو تو جان منی من توام یا تو منی یا اینکه ایمان منی